Blood Rayne

Blood Rayne

Cain ve Lara’nın bir çocuğu olsa, sanırım ancak böylesine çılgın, böylesine acımasız bir çocukları olurdu: Rayne.

Ekran görüntüleri ve ardından gelen demosuyla bütün erkek oyuncuları
kesinlikle ekran karşısına bağlayan, masaüstlerimizi resimleriyle
süslediğimiz seksi hatun, cani kişi; Rayne, ikinci dünya savaşı
sıralarında Almanların parapsikolojik araştırmalarının hedefini
öğrenmek ve onları engellemek için işe koyuldu.
Tek kişilik seksi ordu, çevik kişilik, kana aç yarıvampir Rayne –yok
yok abartmıyorum, hepsini hak ediyor bu çıtır kişi- annesine tecavüz
edip kayıplara karışan vampir babasının peşine düşer, ancak babası
hakkında bir bilgi yok. Bir vampirin bütün kuvvetli yanlarını taşıyıp,
hiçbir zayıflığını taşımayan Rayne, parapsikolojik tehlikeleri
engelleyen gizli bir topluluğun dikkatini çeker. Brimstone Topluluğu
olarak adlandırılan bu grup Rayne’i bir ajan olarak Almanların çalışma
yaptıkları bölgelere gönderirler ve Rayne bir yandan Alman Subaylarını
öldürürken bir yandan da peşinde oldukları sırrın peşine düşer…
Terminal Reality firması, kesinlikle harika bir oyun yaratmış Blood
Rayne ile. Oyun yapımcıları Rayne’i yaratırken hem eğlenmiş hem de
oldukça zevk almış olmalılar, çünkü Rayne (Saç boyası reklamını
hatırlayalım) çok güzel, çooook güzel, ama çok güzel. Eğlencenin hat
safhada olduğu ve gereksiz ayrıntılarla oyuncuyu oyalamayan, doğrudan
hedefe yönelik bir oyun Blood Rayne. Çoğu kişi oyunlarda özellikle bir
konu arar ve bazı oyunları sadece vurdu kırdı oyunu olmakla itham
ederler. Evet Blood Rayne bir vurdu kırdı oyunu. Herkesi öldür oyunu.
Ancak bir vurdu kırdı oyunu ancak bu kadar hareketli olur.
Rayne her ana karakteri öldürdüğünde yeni dövüş teknikleri geliştiriyor
ve oyunun sonuna doğru yenilmez bir canavara dönüşüyor. O seksi hatunun
böylesine hırçın olabileceğine inanamıyor insan.
Rayne kollarına yerleştirdiği iki bıçağını öylesine hızlı savuruyor ki,
karşısında değme tüfekler etkisiz kalıyor. Kurşunlara yakalanmadan
rakibe yaklaşıyor ve onu 5-6 parçaya bölüyor. Her kopardığı parçadan
sonra kurduğu cümleler de oyuna zevk katıyor. “Bir şeyini mi düşürdün
canım?”, “A aa bu kadar sesli ağlama bebek, yoksa komşular ne deder”.
Silahlara ihtiyacı olmamak la birlikte, düşman askerinden aldığı bütün
silahları da kullanabilen Rayne, bütün hedeflere otomatik olarak nişan
alması yetmez gibi, çiftel (ambidexterious) olması sayesinde iki ayrı
hedefi de aynı anda vurabiliyor, tüfeklerle katliam yapıyor. Ancak bu
oyunda tüfekleri kullanmanıza gerçekten hiç gerek kalmıyor çünkü
Rayne’nin belki de oyuna adını veren özelliğiyle, bıçakları kullanıp
düşmanı biçtikçe kana olan açlığı artıyor ve sizin istediğiniz bir anda
Blood Rage’e giriyor. İşte o an ekran kızarıyor ve Rayne müthiş bir
hızla onlarca çeşit hareketle bıçaklarını savurmaya başlıyor. Tabir
yerindeyse “Kralı gelse” Blood Rage’e girmiş Rayne’i durduramıyor.
Böylesine hareketli bir oyun elbette güçlü bir sistem de gerektiriyor
ancak, şurası kesin ki bu oyunun motoru kesinlikle donanımın hakkını
veriyor. Oyunda bir tek yerde bile yavaşlamaya, pürüze rastlamadım.
Rayne’nin bütün hareketleri birbirini tamamlıyor. Hareketleri arasında
asla ama asla bir atlama veya animasyonun sonunun beklenmesi söz konusu
değil. Atlayıp zıplarken, bıçakları savururken aynı anda ellerindeki
silahları da savurarak ateş etmesi kesinlikle görülmeye değer. Ayrıca,
yaralandıkça, gerek sırtına atlayıp, gerek zıpkınıyla vurup yere
düşürdüğü askerlerin üzerine çöküp kan emerken bile ateş
edebiliyorsunuz, ve istediğiniz an kan emmeyi bırakıp savaşmayı
sürdürebiliyorsunuz. Son yıllarda nice oyun çıktı ki tavsiye edilen
donanımda ve varsayılan görsel ayarlarda çalıştırılmasına rağmen
takılma, yavaşlama yapmasın. Bir yerden diğerine atlarken Rayne’i
havada ve yere düştüğü anda her yöne yöneltebiliyorsunuz. Yani oyunun
görsel kararlılığı burada da sürüyor ve illa animasyon tamamlanacak
diye Rayne olmadık bir yere yuvarlanıp ölmüyor, yuvarlanacağı yön size
kalmış... Bu nedenlerle oyun görsellikten tam puana yakınını hak ediyor.