Duygusal Unutma (Affetmek)

tarafından **chatlak** Ptsi Kas. 03, 2008 4:49 pm

Nefreti asmanın tek yolu var: Affetmek. Başkalarını affettiğimizde
biz özgürleşiriz. Nefret yasamdan zevk almamızı, insanların güzel
yanlarını görmemizi engeller. Hiç kimse saf iyi ya da saf kotu
değildir. Salt kötülükleri görmek bir süre sonra şüphe, depresyon ve
umutsuzluk denizinde boğar insani. Nefret dolu bir yasam, mutsuz bir
yasamdır.
Affetmek insani derinleştirir. Affetmek için, insanin ruhsal ve
zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek bir
seçimdir. Kimsenin zorlamasıyla affetmek mümkün değildir. Affetmek bir
süreçtir. Birdenbire affedişler bile bir sürecin ürünüdür. Affetmeyi
seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır.
Yani koşullu affetme yoktur. Diğer insanin da sizi affetmesini,
değişmesini veya sizin istediğiniz gibi olmasını beklemeyin. Affetmek
bir seçimdir. Amacı sizin rahatlamanızdır, sizin özgürleşmenizdir.
Nefret duyduğunuz kişinin yasıyor ya da ölmüş olması sizin affetme
sürecinde duyduğunuz acıların yoğunluğunda bir farklılık
yaratmayacaktır.
O acılar sizin acılarınız. Affetmek kolay değildir. Fakat özgürleşmek
için gereklidir. Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya
da hakli bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişteki
anıların boyunduruğundan kurtulmak, yaşamımızı kontrol altında
tutmasına son vermek demektir. Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil. Affetmek, o kişiyle
ilişkiyi sürdürmek değil. Affetmek, o kişinin beklentileri
doğrultusunda davranmak değil. Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil. Affetmek, o kişiyi hakli bulmak
değil. Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba
göstermemek değil. Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin
hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır. Affetmek artık acıyı
hissetmemektir. Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün
değildir. "Duygusal unutma" affetmenin Diğer adıdır.
Sevdiklerimizin ruhlarında oluşan anlık değişimleri,duygu
sıçramalarını,her zaman çok da belirli nedenlere bağlı olmayan
yakınlaşmalarını ve uzaklaşmalarını,bilinçlerinin alt kısımlarında ki
ulaşılmaz bölgelere saklanmış arzularının değişik biçimlerde ve
beklenilmeyen zamanlarda ortaya çıkışını izleseyebilseydik, herhalde
sakin bir denizde suların arasından aniden yükselen bir canavarı
gördüğünde zavallı bir balıkçının hissedeceği korkuyu ve şaşkınlığı
hissederdik...
Ürkütürlerdi bizi. Hiç bir zaman başka bir insanı,o insan en yakınımız
olsa bile,tümüyle tanıyamayacağımızı,iki insanın arasında daima
görülemez karanlık alanların bulunacağını,iki insanın asla tam
anlamıyla bütünleşemeyeceğini,kimseye kendimizi bütün açıklığımızla
gösteremeyeceğimiz gibi kimsenin de kendisini bize bütün açıklığıyla
gösteremeyeceğini fark edip,kendimizi bu dünya da yapayalnız
hisseder,yüzünü gördüğümüz,sesini duyduğumuz,günlerce,aylarca,hatta
yıllarca konuştuğumuz,birlikte en gizli zevkleri paylaştığımız birinin
nasıl olupta bize yabancı olabildiğini anlayamamanın çaresizlini
yaşardık...
Bütün bunları bilseydik,en sevdiklerimize bile,en kısa ayrılıktan sonra dahi''kimsin sen''diye sorma ihtiyacı hissederdik....
Ahmet Altan
ALDATMAK Adlı kitabından